The afterparty

Allemaal bedankt voor de felicitaties voor mijn verjaardag van gisteren. Vandaag kon de afterparty beginnen, zoiets als opruimen, afwassen en fantaseren over wat ik met het verjaardagsgeld ga doen. En proberen af te blijven van al die lekker overgebleven hapjes, de restjes taart invriezen, die overigens héél lekker was maar niet echt gezond en de nog dichte verpakkingen wegleggen en proberen te bewaren voor de verjaardag van zoontje.

Eigenlijk vier ik mijn verjaardag al een paar jaar niet echt meer. Toen ik bijna dertig werd besloot ik mijn verjaardag nog om de 5 jaar te vieren en dan iets uitgebreider. Ik hou eigenlijk niet echt van het vieren van mijn eigen verjaardag. Iedereen zit gezellig te kletsen en te eten, terwijl ik dan degene ben die iedereen van een hapje en drankje moet voorzien en nauwelijks met iemand praat, leuke verjaardag. Toen ik dertig werd had ik niet echt zin in een feestje, ik was toen zwanger en voelde me niet erg goed. Ik heb mijn familie toen uitgenodigd voor een etentje buiten de deur, ook erg gezellig en zo kon ik dus ook lekker zitten en kletsen. Toch komen er elk jaar wel een paar mensen langs. Iedereen is welkom hoor, maar ze weten dat ik het niet echt uitgebreid vier. Ik bak wel altijd iets, want dat vind ik gewoon leuk om te doen, en zorg dat er verder ook wel wat te eten en drinken in huis is, maar ik ga niet de hele tijd met hapjes lopen sjouwen.

Wat ook is veranderd is dat ik eindelijk iets weet om te vragen voor mijn verjaardag. Mensen hoeven niks te geven, maar ja dat doen ze toch hè, zo ben ik zelf ook. Ik koop bijna niks meer voor mezelf en wat ik graag wil hebben schrijf ik op mijn wensenlijstje. Soms komt er iets op het wensenlijstje bij, maar soms gaat er ook iets van het wensenlijstje af, omdat ik het gekocht/gekregen heb of omdat ik het al niet meer hoef te hebben. Zo kon ik dit keer iedereen zonder hoofdbreken voorzien van mijn wensen. Zo kreeg ik van manlief een abonnement op Gelukkig (hij vond de adoptie van een hoogstam fruitboom te ingewikkeld) en hij kocht nog wat zooi leuke dingetjes hier en daar. Hij leert mij ook steeds beter kennen hoe ik ben op het gebied van kado's. Zo kreeg ik een slinger met "2" en een slinger met "3" die natuurlijk mijn nieuwe leeftijd vormen, maar we ook goed kunnen hergebruiken als zoontje 2 wordt over 6 weekjes en de andere voor volgend jaar. Ik kreeg een flessenlikker en een maatbeker, ik hoop nu eindelijk eens dat die streepjes en cijfers op de maatbeker blijven zitten, want op één of andere manier gaan die er bij mij altijd af en ik stop die dingen niet in de vaatwasser! En ik kreeg wat bolletjes wol, omdat ik laats een breiworkshop heb gevolgd, waarover in een ander blogje meer.

Ook lag er 's ochtends een mooie tekening van zoontje en papa klaar en ook mijn lieve katje was mijn niet vergeten. Van mijn zus kreeg ik een Riess omeletpan, die ook op het wensenlijstje stond, wat moestuintijdschriften en lege potjes die ik weer lekker kan vullen met van alles en nog wat. En verder heb ik veeeeel centjes gehad die ik nu maar eens niet op mijn spaarrekening ga storten, maar echt iets van mijn wensenlijstje mee ga kopen; mijn keukenmachine/blender is aan vervanging toe, maar er staan ook nog wel wat boeken op die ik niet bij de bieb kan krijgen of zal ik toch voor die adoptie appelboom gaan? Iets om even goed over na te denken.

Kado van zoontje

Gisteren kreeg ik al mijn eerste nummer van Gelukkig binnen, dus 's avonds toen het bezoek vertrokken was, kon ik al even genieten van mijn kado's door een stukje te lezen. Eigenlijk voel ik me weer net een klein kind. De laatste jaren gaf ik niks meer om kado's omdat ik toch niks echt te wensen had, ik kocht alles zelf wel. Nu maakt het te wensen hebben om weer leuk om te krijgen.

Kado van mijn lieve katje